Η κυβέρνηση ψήφισε το "Καλλικράτη", επιλέγοντας έτσι να διχάσει ξανά το νομό Λασιθίου, και να δικάσει και να καταδικάσει τη Σητεία στην υπανάπτυξη και το μαρασμό, έσπειραν ανέμους και να ξέρουν ότι θα θερίσουν θύελλες. Οι τοπικοί άρχοντες της γείτονος Ιεράπετρας με ανακοινώσεις ύφους κατακτητών, και δηλώσεις περί σεβασμού των αποφάσεων των τοπικών εξουσιών, ξέχασαν τα επιστημονικά συμπεράσματα του Ινστιτούτου Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ξέχασαν την θέληση των τοπικών κοινωνιών τα ξέχασαν όλα. Οι συνεργοί στο έγκλημα μπορούν τώρα που τα κατάφεραν να αρχίσουν να λαφυραγωγούν την Επαρχία Σητείας. Οι πυλώνες της ανίερης αυτής πράξης είναι τρεις Κυβέρνηση, Δήμος Ιεράπετρας, Δήμος Μακρύ Γιαλού. Χρέος τιμής για όλους εμάς είναι να αγωνιστούμε για όσο χρειαστεί, και να απαιτήσουμε το δικαίωμα των τοπικών διαμερισμάτων του Μακρύ Γιαλού να εκφραστούν με δημοψήφισμα, και τελικά αυτοί να επιλέξουν ανεπηρέαστα το μέλλον τους.
Σάββατο 29 Μαΐου 2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αντικειμενικά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι φίλοι και ειρηνικοί Στειακοί δεν έχουν καταλάβει ΑΚΟΜΑ ένα παγκόσμιο δεδομένο. Εκεί έξω, πιο πέρα απ' τα σύνορά σας γίνεται πόλεμος. Με μέτρα οικονομικά και χρήμα, κι όχι με καραφάκια ρακές. Κι ότι κι αν λέμε εμείς τώρα, ο Δήμαρχος της Ιεράπετρας αφού μπορούσε, έπραξε το καλύτερο για τον Δήμο του. Γιατί να μην το κάμει; Υπήρξε κάποιος να τον εμποδίσει;
Σε μια ιδανική παγκόσμια κοινότητα οι Στειακοί θά ’ταν η πιο καλά οργανωμένη κοινωνία. Αρκούνται στα λίγα, είναι εύκολα ευτυχισμένοι μ' αυτά, και ζητούν γαλήνη και χρόνο για φιλοσοφία. Κι όταν αρκείται κανείς στα λίγα, και οικολόγος είναι και οικονόμος και ότι άλλο χρειάζεται. Αλλά η Στεία δεν είναι μόνη της στον κόσμο. Κι όποιος δεν είναι μόνος του στον κόσμο έχει φίλους κι εχθρούς. Είτε τ' αρέσει, είτε όχι. Η φιλειρηνική διάθεση τότε είναι πολύ καλή για τα εσωτερικά ενός τόπου, αλλά όχι για τις εξωτερικές του σχέσεις. Είτε μιλάμε για Δήμους, Περιφέρειες ή Χώρες. Θέλουμε δεν θέλουμε, πάντα υπάρχει περίπτωση κάποιος να βάλει στο μάτι κάτι δικό μας. Νόμος της φύσης. Οπότε εκεί πια, ο μόνος ο οποίος μπορεί να σε προστατεύσει είναι ο εαυτός σου, ο ίδιος ο τόπος πρέπει να δρα για την άμυνά του. Και νά 'χει τα μάτια ανοιχτά για μελλοντικές διεκδικήσεις. Και θα μου πει κάποιος: εντάξει, στις διεθνείς σχέσεις αυτό ισχύει. Αλλά μέσα σε ένα κράτος όπου όλοι σέβονται και υπακούν τους ίδιους κανόνες και υπάρχει ισότητα μεταξύ των μελών του, να έρθει ο άλλος να διεκδικήσει το οποιοδήποτε δικό μου; Και πού είναι οι κοινοί κανόνες;
Για να δούμε, επιστρέφοντας στο θέμα μας..... Ας κοιτάξουμε λίγο από μακριά. 1ο στοιχείο: Ο Δήμος Μακρύ Γιαλού δεν είναι τυπικά «στειακός», αυτόκλητα, αφού έχει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. 2ο στοιχείο: Ο Δήμος Ιεράπετρας έχει κάθε δικαίωμα να δεχθεί μια ενδεχόμενη αίτηση όμορου Δήμου για συνένωσή τους. 3ο στοιχείο: Ζούμε σε κράτος που ΌΧΙ, δεν έχει κοινούς κανόνες για όλους τους πολίτες του, οπότε οι διαπροσωπικές σχέσεις δένουν και λύνουν τις περισσότερες φορές... Οπότε τι συμπέρασμα βγαίνει; Ότι είτε μέσα είτε έξω απ’ το κράτος μας, είμαστε αναγκασμένοι να έχουμε διπλωματικές σχέσεις....
Συνέχεια.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι Στειακοί, λοιπόν, ενδιαφέρονται για τις διπλωματικές σχέσεις της πόλης τους με άλλο κόσμο; Ή δίνουν την απόλυτη εξουσία στους εκλεγμένους άρχοντες κι «ας κάνουν αυτοί καλά, δουλειά ντως είναι»; Μα κι αυτοί, στην καλύτερη, πιο ρομαντική και αθώα περίπτωση, είναι άνθρωποι και μπορούν να κάνουν λάθη. Στη χειρότερη, μπορούν να εκμεταλλευθούν – γνωστές οι αδυναμίες των ανθρώπων – την εμπιστοσύνη των πολιτών. Και τώρα που είπα «πολίτης», δε σημαίνει έναν άνθρωπο που έχει ΚΑΘΗΚΟΝ να ασχολείται με τα κοινά; Όπως και να γυρίσω τη σκέψη μου, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι αν δεν ασχοληθεί ο καθένας με τον τόπο του, την οικογένειά του, κλπ εργασία δεν γίνεται. Και έρχομαι σ’ αυτό το σημείο να ρωτήσω. Απ’ τις μερικές χιλιάδες κατοίκους της Σητείας, πόσοι πήραν μέρος στις κινητοποιήσεις αυτών των ημερών; Ως πολίτες; Και οι εκλεγμένες αρχές του τόπου, τι διπλωματική στάση κράτησαν όλο αυτόν τον καιρό που ο Μακρύ Γιαλός ήθελε αυτονομία, με δεδομένο το ότι αν δεν την πετύχαινε είχε δικαίωμα να ζητήσει Ιεράπετρα; Το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι λέει η παροιμία, αλλά δεν ξεχνάμε ΠΟΤΕ αν είμαστε σωστοί, ότι το κεφάλι το εκλέγουμε ΕΜΕΙΣ. Οπότε ποιος χαλάει πρώτος και ποιος ποιον;
Και ποια είναι η συμμετοχή του ΠΟΛΙΤΗ στα κοινά στη Σητεία; Τι ποσόστωση επί του πληθυσμού έχει; Και κατά πόσο η «ψυχολογία» του Στειακού είναι έτοιμη ώστε ο ίδιος να κάνει πράξη ό,τι σκέφτεται και φιλοσοφεί, ό,τι θα ήθελε η πόλη του να είναι, ή να γίνει, ή να πετύχει; Γιατί σκέψη χωρίς πράξη είναι ανούσια, και πράξη χωρίς σκέψη επικίνδυνη!
Να μην ξεχνάμε βέβαια ότι η όλη υπόθεση άρχισε με τους χειρισμούς του Δημάρχου του Μακρύ Γιαλού. Να μην ξεχνιόμαστε! Και τα συμφέροντα των πολλών ή των λίγων αυτού του Δήμου. Κι οι πολίτες του, απ’ ότι μαθαίνω, αφού δεν πέτυχαν την αυτονομία δεν είχαν καμιά ιδιαίτερη προτίμηση να προσχωρήσουν στην Ιεράπετρα. Αλλά τα μεγάλα κεφάλια είχαν άλλες ιδέες. Κι ότι ισχύει για τους πολίτες της Σητείας – όπως προανέφερα - ισχύει και για τους πολίτες του Μακρύ Γιαλού. Εκτός κι αν τό ’θελαν να γίνουν Ιεραπετρίτες.
Όσο για την Ιεράπετρα, γιατί να μην πάρει απ’ τους πολίτες του τα εύσημα ο Ιεραπετρίτης Δήμαρχος; Άδραξε την ευκαιρία. Και μεγάλωσε το δήμο του σε μια περιοχή που είναι κερδοφόρα.
Όπως το βλέπω εγώ λοιπόν, σαν εξωτερικός παράγοντας, ο καθένας σ’ αυτήν την ιστορία τελικά, έκανε τη δουλειά του, κι ο πολίτης «εξάνοιγε». Και εις ανώτερα!